Revirada occitana de Colline de Jean Giono

Las Bastidas Blancas, subrevivença d’un vilatge ancian, sus l’espatla d’una colina ancolada sus la Montanha de Lura. Lo país del vent, de l’èrm e de la salvatgina. Son dotze a demorar dins aquel maine de Provença Nauta : qualques cerealas, d’olivedas, de la frucha e los legums de l’òrt per viure cossí quicòm ; e l’aiga que Lura n’es la garanta secretosa. Dempuèi que Janet, lo decan, es tombat paralisat, quita pas de desparlar e de repapiar… e las causas s’enverinan : la font tira pas mai, una filheta s’amalautís e lo Jaume, ni per son libre de Raspail, arriba pas de la garir, un caton negre frequenta lo Janet que li parla, los arbres motisson, los òmes daissan lor trabalh. Consultat pel Jaume sus çò que lor conselha de far, lo Janet liura de paraulas incompressibles sus la fòrça granda que baileja tot e vai anientar lor monde, e n’es content. Un novèl auvari se manifèsta : lo fuèc abranda las colinas. S’ensèg una luta africa dels òmes que permet de salvar Las Bastidas. Mas lo Janet, sospechat d’enrabiar la fòrça granda, es totjorn viu e pòt encara aviar una autra malabosena. Qué far ? Lo tuar ?