Amb Camins, Iveta Balard contunha de nos menar non solament pels camins "d’en çò nòstre", mas tanben pels camins de la vida. I pensam pas de contunh, mas viure es caminar. Caminar per anar a l’escòla, per gardar las fedas, caminar "pel país de França e pels païses vesins", caminar lo jorn, caminar la nuèch… "Camini doncas SOI, per parafrasar Descartes. Tant que camini existissi." Mas, se sovenir es caminar tanben per un passat encara pro recent. Iveta profita d’aquela soscadissa per nos parlar del berret, del davantal, dels esclòps, e de la quina, totjorn d’actualitat, e tot aquò dins una lenga requista, una lenga que, ni per las dificultats, contunha de caminar sens jamai s’arrestar.