Explorar los documents (15414 total)
Familha Doziech-Artús
Ce livre nous raconte l’épopée d’une cargaison de Bananes du Ségala® navigant sur le Viaur pour rejoindre les Amériques. Imprimé sur les presses d’HERAIL imprimeur, La Banena a été conçu comme un livre d’art à destination des familles. Son papier au grammage épais et au grain prononcé révèle à merveille les couleurs d’origine laissées par le Pastel gras. Son format 18×24 cm offre une tenue idéale pour grandes et petites mains.
Le Nan, Frédérique
Dix-sept poétesses ont composé en Occitanie médiévale entre 1170 et 1240 des pièces lyriques, des lettres et des débats. Pour autant nous ne détenons de cet âge d’or, antérieur à la Croisade des Albigeois, que des fragments épars, des pièces isolées, des capitales ornées et de rares notations musicales. Il est pourtant assuré que trobairitz et troubadours disposèrent d’un réseau d’échanges et mobilisèrent des jongleurs pour relayer leur production poétique sur de vastes territoires. Ce sont approximativement trente-quatre poèmes qui nous sont parvenus, soit 1,2 % de la lyrique occitane.
Ces poétesses composèrent en langue d’oc, une langue de culture relativement homogène. Leur appartenance à la noblesse, leur éducation et la liberté probable dont elles jouissaient les y disposaient.
On redécouvre aujourd’hui qu’elles furent considérées en leur temps, et par leurs pairs, comme des autrices à part entière, pratiquant des genres littéraires qui n’étaient pas mineurs. Aucun « genre des genres », selon l’expression de Christine Planté, n’est à déplorer les concernant, pas de territoire inférieur où l’écriture, parce que « éminine », se serait exercée en des formes littéraires basses et marginales. Elles embrassèrent ce qu’il y avait de mieux : cansos, tensos, sirventés et saluts.
Ces poétesses composèrent en langue d’oc, une langue de culture relativement homogène. Leur appartenance à la noblesse, leur éducation et la liberté probable dont elles jouissaient les y disposaient.
On redécouvre aujourd’hui qu’elles furent considérées en leur temps, et par leurs pairs, comme des autrices à part entière, pratiquant des genres littéraires qui n’étaient pas mineurs. Aucun « genre des genres », selon l’expression de Christine Planté, n’est à déplorer les concernant, pas de territoire inférieur où l’écriture, parce que « éminine », se serait exercée en des formes littéraires basses et marginales. Elles embrassèrent ce qu’il y avait de mieux : cansos, tensos, sirventés et saluts.
Daudet, Alphonse
Lagarda, Andrieu . Trad.
Lagarda, Andrieu . Trad.
Dins una lenga linda e agradiva, Andrieu Lagarda nos balha una polida traduccion de Les lettres de mon moulin d’Alphonse Daudet, òbra classica de la literatura francesa. Quin plaser de descobrir, o tornar descobrir la Cabra de Monsen Seguin, lo Curat de Cucunhan, l’Elixir del Reverend Paire Gauchèr, lo Sost-Prefèct al campèstre, lo Secrèt de mèstre Cornilha e plan d’autres.
Tot legissent los contes e novèlas de Daudet, caminaretz dins una Provença un bocin somiada, mas tant embelinaira e misteriosa… Amb un lexic occitan-francés.
Tot legissent los contes e novèlas de Daudet, caminaretz dins una Provença un bocin somiada, mas tant embelinaira e misteriosa… Amb un lexic occitan-francés.
Viaule, Sèrgi
Amb aqueste raconte Sèrgi Viaule nos mena suls mitics camins de Sant-Jacme. Cada caminada, cada experiéncia es unica. La seu, complida pendent dos meses e mièg en 2019, es prigondament generosa e poetica. Avèm aquí un jornal tengut jorn per jorn, un raconte a l’encòp imatjat e imaginatiu. Mai que d’una quista personala, es l’evocacion emocionanta d’una introspeccion. L’autor fa de longa l’anar-tornar entre l’endedins e l’endefòra d’un viatge intime e iniciatic. Una peregrinacion que lo marquèt per la vida. Aqueste Jornal d’un jaquet foguèt escrich a passes lents, sus un sendarèl pas totjorn luminós, per un ideós en cèrca d’estèlas. Libertat, poësia e frairetat son tantas pèiras que marquèron son caminament.
Lavit, Jean-Louis
Lo comissari Magret recentament nomiat e qui torna donc en lo son país autonòme de « Gasconha-Dessús » qu’es con∙hrontat a ua enigma de las peludas ! : Un lèd creat qui s’apèra eth-medix « Zocalfar » qu’a decidit de denegar l’especificitat gascona de la lenga occitana d’aqueth parçan de Gasconha. E que magina un salopèr de virús qui hè perir las formas especificas deu parlar gascon tant dehens los ordinators com preus gents qüan pàrlan... Urosament lo comissari Magret, ajudat per un pariatge de « hlics » d’elei, qu’enquista... e que sauverà lo parlar gascon d’ua acabada mau-volenta... A l’encòp raconte trufandèr e d’anticipacion, chicòi roman a “claus”, reflexion seriosa sus l’aviéner e la plaça deu gascon dens la lenga occitana, tot aquò e mei encoèra que i cap hens aqueth liberòt qui legiratz solide au permèir, dusau o tresau grad...
Jòrdi Peladan
PRESENTACION
Antòni Ipolit Bigòt (Nimes 1825- 1897) ten una plaça a despart dins lo còr dels nimesencs. De condicion modèst, es pas estat gaire de temps a l’escòla. Abalit per sa grand pairala, uganauda, costeja son oncle republican ferotge. Demorarà sa vida tota dins aquela dobla dralha.
Ben que contemporan de Frederic Mistral, los dos òmes auràn de relacions cortesas mas Bigòt demorarà a l’escart del felibrige. S’un poèma coma Fraternitat demòra una de sas pèças mai conegudas, las faulas qu’interprèta de son biais, luenh d’aquel de La Fontaine, li assegura una granda popularitat. Celebrat de son temps es estat elegit a l’Academia de Nîmes. La charradissa s’acompanha d’un diaporamà.
Ben que contemporan de Frederic Mistral, los dos òmes auràn de relacions cortesas mas Bigòt demorarà a l’escart del felibrige. S’un poèma coma Fraternitat demòra una de sas pèças mai conegudas, las faulas qu’interprèta de son biais, luenh d’aquel de La Fontaine, li assegura una granda popularitat. Celebrat de son temps es estat elegit a l’Academia de Nîmes. La charradissa s’acompanha d’un diaporamà.
Conferéncia en francés o en occitan, a la demanda.
Acompanhat d'un diaporamà.
Acompanhat d'un diaporamà.
CONTACTAR LO CONFERENCIÈR
Per contactar Jòrdi Peladan, autor d'aquela conferéncia :
06 30 71 25 91 / jordi.peladan@wanadoo.fr
Brun, Joan Frederic
Roman de sciéncia ficcion en lengadocian.
Car Xlo se rapelava, ara, amb agudesa. Lo prumièr còp qu’aviá desvistat Maurizio, aquel jorn de terror e d’ombra. Las gents corrissián per carrièiras en cridant : la federacion umana es batuda, los Nxfürn son mèstres d’Andromèda e de Magellan… Los esquipatges de las naus escapadas a la batalha, vestits de lutz fauba, portavan la maudison dins sos uòlhs escurs. Son agach reflectissiá tota la terror de l’espaci. Après dètz mil ans de victòrias aisidas, per lo prumièr còp los òmes s’embroncavan a de fòrças immensas, estrangièiras, irresistiblas. Maurizio èra sol au mitan, atrencat d’un escafandre forastièr. Se vesiá qu’èra pas de las Pleiades. Mas Xlo alavetz ne veguèt pas qu’una causa : lo pes, gaireben tangible, dau desespèr que cachava mortalament sas espatlas.
Car Xlo se rapelava, ara, amb agudesa. Lo prumièr còp qu’aviá desvistat Maurizio, aquel jorn de terror e d’ombra. Las gents corrissián per carrièiras en cridant : la federacion umana es batuda, los Nxfürn son mèstres d’Andromèda e de Magellan… Los esquipatges de las naus escapadas a la batalha, vestits de lutz fauba, portavan la maudison dins sos uòlhs escurs. Son agach reflectissiá tota la terror de l’espaci. Après dètz mil ans de victòrias aisidas, per lo prumièr còp los òmes s’embroncavan a de fòrças immensas, estrangièiras, irresistiblas. Maurizio èra sol au mitan, atrencat d’un escafandre forastièr. Se vesiá qu’èra pas de las Pleiades. Mas Xlo alavetz ne veguèt pas qu’una causa : lo pes, gaireben tangible, dau desespèr que cachava mortalament sas espatlas.
Poetto, Lucas Martin
« Las poesias de Luc Martin Poet las se pòlon betar sença problèma dins la rea de la tradicion literaria occitana de Las Valadas. El nen reprend las tematicas e las linhas de desvelopament e, per moien d’aiçòn, l’inevitabla evocacion de la montanha qu’ilh es demandaa ja dal titre: Brics. Caira sobeirana d’una opausicion entre aut e bas, al mièi de las cimas e la plana, qu’ilh noiris la producion poetica d’aicèstas valadas, perquè es la mesma oposicion que traversia son istòria, sobretot aquela mai pròcha. La devalaa viscua coma alienacion, coma la fosse un mal comun (en s’encalent de dobrar paraulas un pauc fòrtas) que idealament nos porriam far remontar al moment d’ont las valadas, culturalment e linguisticament adrèiçaas arrés al caire transalpenc, las se tròbon escartaas d’el e adreiçaas derandon pustòst vèrs la plana e sos centres, linguisticament e culturalment diferents, coma diferentas eran las condicions de vita que las semonian. Una blessura que laissa la marca e, a travers las generacions, la se repropausa – sus lo plan poetic, si non sus aquel esistencial – a un jove que chausis abo reconoissença la lènga dal sènher (Sènher; La velhaa), drant per parlar e puèi per crear: Fraire Cluson coma tu / L’es una vita que vauc aval / Sença janmai quitar cèstas montanhas (Fraire Cluson). [...] » - Chambra d'Òc
Informacions
Informacions
Tres sauts bearnés de creacion (Ceridet, Saut de la sau, Madisaut) e los 7 sauts repensats :
1. Lo Ceridet (Musica, M. Maffran – Mande, M.C. Hourdebaigt)
2. 7 sauts edicion Biarn e Sola (Mescla d’aires populars pireneans perpausat per M.C. Hourdebaigt)
3. Saut de la sau (Musica e mande, M.C. Hourdebaigt)
4. Madisaut (Musica, mande e coregrafia, M.C. Hourdebaigt)
Tà'n saber mei
1. Lo Ceridet (Musica, M. Maffran – Mande, M.C. Hourdebaigt)
2. 7 sauts edicion Biarn e Sola (Mescla d’aires populars pireneans perpausat per M.C. Hourdebaigt)
3. Saut de la sau (Musica e mande, M.C. Hourdebaigt)
4. Madisaut (Musica, mande e coregrafia, M.C. Hourdebaigt)
Tà'n saber mei
Jòrdi Peladan
PRESENTACION
Antòni Ipolit Bigòt, nascut e mòrt a Nimes (11825- 1897) saupeguèt en posant dins lo fons universal de las faulas lor porgir una tòca originala e particulara, çò que ne farà un autor dels mai presats dins sa vila e son ròdol. E mai se diguèsse imitator de La Fontaine se’n espaceja d’a fons que situís sas faulas dins son luòc de viure e dins la vida videnta de son temps. Mai li arriba de còps de ne cambiar completament la morala. Tot aquò es pastat d’umor e encara a l’ora d’ara se trapan de nimesencs que coneisson sas faulas e se congostan de las dire.
Mercé sa granda coneissença de las poësias de Bigòt, Aimat Serre (1922.1993) dins un librilhon clafit d’umor Mots de Jòcs (ed. MARPOC 2002) farà una plaça originala e umoristica a las bèstias eròias d’aquelas faulas. Es la confrontacion d’aqueles dos obratges e sa vision desencalada de las relacions òme- bèstia que farà l’objècte d’aquela charradissa.
CONTACTAR LO CONFERENCIÈR
Per contactar Jòrdi Peladan, autor d'aquela conferéncia :
06 30 71 25 91 / jordi.peladan@wanadoo.fr